Το BRAND NAME της (Ελληνικής) Οικονομίας

Το BRAND NAME της (Ελληνικής) Οικονομίας

Την στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό κανείς δεν είναι βέβαιος ποια λύση θα δοθεί στο Ελληνικό (οικονομικό) πρόβλημα.

Δύο φαίνονται προς το παρόν οι δυνατές λύσεις:

• η (και αυθόρμητη),να αφεθεί η χώρα σταδιακά να διολισθήσει και σε τυπική χρεωκοπία -'εξοδο από Ευροζώνη και Εθνικό νόμισμα - με μερικές παρεμβάσεις χαρακτήρα χρονοκαθυστέρησης ώστε να ελεγχθούν κυρίως οι επιπτώσεις αυτής,και πάντως για μετά τις Αμερικανικές εκλογές.
• Ή τελικά να προκριθεί ότι οι επιπτώσεις ευρύτερα στην Ευρωπαϊκή ζώνη καθιστούν την εξέλιξη αυτή απαγορευτική και να συνταχθούν ριζοσπαστικές πολιτικές διάσωσης που μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμη και την εξαγορά μεγάλου μέρους ή και του συνόλου του χρέους, τόσο του Ελληνικού όσο και άλλων χωρών με παρόμοια προβλήματα.

Λόγοι συνηγορούν και για τις δύο παραπάνω εκδοχές ,οι πειρασμοί πολλοί,οι αποφάσεις δύσκολες και επί πλέον οι αποφάσεις αυτές δεν λαμβάνονται πάντα με στενά οικονομικo-τεχνικά κριτήρια .Αντιτιθέμενα συμφέροντα, εκτιμήσεις ότι η μέχρι τούδε ακολουθούμενη πολιτική απέδωσε ότι είχε να αποδώσει και έφθασε ο καιρός να αντικατασταθεί ή ότι επετεύχθη το μεγαλύτερο μέρος των στόχων και αντλήθηκαν τα δυνατά οφέλη από την μέχρι τώρα πολιτική που είχε επιβληθεί και ακόμη ότι εμμονή στην συνέχισή της μπορεί να έχει δυσάρεστες παρενέργειες..

Γιατί, πρέπει να το πούμε, από την κρίση αυτή δεν υπάρχουν μόνο ζημιωμένοι.Αν εδώ στο Νότο τής Ευρώπης,μετρώντας ζημιές,  βλέπουμε αντί της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών που θεωρητικά ήταν το ζητούμενο της μέχρι τώρα εφαρμοζόμενης περιοριστικής πολιτικής,την περαιτέρω αποσύνθεση της παραγωγικής δυναμικότητας, αντί με την ανισοκατανομή εισοδημάτων να έχουμε ενδυνάμωση της πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου βλέπουμε την απόδραση από την χώρα και των τελευταίων αποταμιεύσεων προς άλλες πιο <<σίγουρες>> αγορές οι οποίες χρηματοδοτούνται ήδη και με μηδενικό κόστος από μια υπερπροσφορά διαθεσίμων γι αυτές κεφαλαίων, βλέπουμε την απαξίωση εδώ στην συνείδηση του λαού των δυνατοτήτων της εγχώριας οικονομίας και την αναβίωση του συνδρόμου της Ψωροκώσταινας, σε αντίθεση με τις οικονομίες χωρών του Βορρά που κεφαλαιοποιύν και συσσωματώνουν ανεκτίμητης αξίας διαχρονικά άυλο κεφάλαιο,το BRAND NAME,την μεγαλύτερη όπως θα αποδειχθεί μελλοντικά επένδυσή τους.

Δεν είναι τυχαίο και άνευ συνεπειών που σ όλον τον κόσμο σήμερα,όσοι μιλούν για Ευρωπαϊκή οικονομία εννοούν βασικά την Γερμανική οικονομία.

Ο πληθωρισμός, η απασχόληση, οι αισιόδοξες επιχειρηματικές προβλέψεις  εν μέσω διεθνούς κρίσης και άλλα χαρακτηριστικά της οικονομίας τους, όπως τα δημοσιονομικά μεγέθη, σχεδόν ιδανικά,

δεν τολμώ δα καμία αναφορά σε αντιστοίχηση δικών μας (στοιχείων) αλλά και των άλλων χωρών της Νότιας Ευρώπης όπου εφαρμόσθηκαν ή επιβλήθηκαν παρόμοιες πολιτικές με τα γνωστά επακόλουθα αποτελέσματα: ύφεση,ανεργία,φτώχεια,κοινωνική αναταραχή κλπ.

  Παρατηρούμε μια σταδιακή μετατόπιση ισχύος όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο από τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης  προς αυτές των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης,αλλά και την αποδυνάμωση του ρόλου κεντρικών θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς ενίσχυση  αντίστοιχων  Εθνικών, δηλ .κυρίως τη Γερμανίας..

   Η Γερμανία απέκτησε την πίσω αυλή της, εδώ στον νότο της Ευρώπης,.Παρασχέθηκαν χρηματοδότηση και πιστωτικές διευκολύνσεις για αθρόες εισαγωγές,, δημιουργήθηκαν η εξαγοράσθηκαν αλυσίδες διακίνησης και τοποθέτησης προϊόντων και retail sales points,ώστε τα εγχώρια παραγόμενα (ομοειδή) προϊόντα, από μικρού μεγέθους και κακά οργανωμένες παραγωγικές μονάδες και ελεύθερους παραγωγούς ως επί το πλείστον, να μη βρίσκουν "κενά ράφια" και να εξοστρακίζονται από την αγορά.

  Οι χώρες του Βορρά με τον ανεπτυγμένο δευτερογενή τομέα της οικονομίας αγόραζαν πρώτες ύλες,όπως πετρέλαιο,ενέργεια, μέταλλα κλπ. φθηνά,από τρίτες χώρες, της <<ζώνης του Δολαρίου>> και πουλούσαν  σε <<χώρες του Ευρώ>> ακριβά,επωφελούμενες επί πλέον και από την απόδοση των κεφαλαίων που δάνειζαν για την απορρόφηση των προϊόντων τους. Γι αυτό και προέκριναν την πολιτική του σκληρού νομίσματος (ισχυρού Ευρώ),που επί πλέον διευκόλυνε γενικότερα τις εισαγωγές και δυσχέραινε τις όποιες εξαγωγές μας..Όσο δε, τα χρηματικά εισοδήματα κρατούνταν σε υψηλό επίπεδο και στήριζαν μια υψηλή ζήτηση το πρόβλημα δεν ήταν άμεσα ορατό,η αγορά λειτουργούσε κανονικά και το μόνο πρόβλημα που απασχολούσε τον καταναλωτή αλλά και τις ηγεσίες ήταν η ακρίβεια που ήταν αποτέλεσμα κυρίως μιας υπερβάλλουσας ζήτησης,αυτή στήριζε το υψηλό επίπεδο τιμών.Γιατί υπερπροσφορά αγαθών υπήρξε, δεν παρατηρήθηκαν ελλείψεις ή σπανιότητα όπως στη κατοχή ώστε να δικαιολογείται αυτό το επίπεδο τιμών,συγκρίσιμο με αυτό πολύ πιο ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης..Όμως μεγάλο μέρος., που συνεχώς διευρύνονταν, ήταν εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες που ωθούσαν έτσι στο περιθώριο τις δικές μας μικρές παραγωγικές μονάδες ή και στο κλείσιμό τους.Επί πλέον τα υψηλά (σχετικώς, και πάντως υψηλότερα γειτονικών χωρών) εισοδήματα,από δανειακά κεφάλαια ως επί το πλείστον και όχι αντισταθμιστικές εισροές ή επιχορηγήσεις, περιόριζαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αφού ακύρωναν και το συγκριτικό πλεονέκτημα του χαμηλού κόστους παραγωγής.

  Από την άλλη μεριά αυτή η εξέλιξη διευκολύνονταν από μια πολιτική ανοικτών αγορών, της ψευδεπίγραφης κατ΄εμέ ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 αντί της θεσμοθέτησης Καθεστώτος Προτιμησιακών Συναλλαγών και μόνο μερικής άρσης του προστατευτισμού για συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας.Με τρόπο τέτοιον ώστε να καθιερωθούν τομείς δραστηριότητας και κλάδοι αιχμής ανά χώρα,να μην μηδενίζεται η παραγωγική ικανότητα καμιάς χώρας, να υπάρξει εξειδίκευση και δυναμισμός ανά παραγωγικό τομέα και χώρα- μέλος,με εξορθολογισμό στην διαχείριση των παραγωγικών αναγκών του διευρυμένου αυτού οικονομικού χώρου, της ΕΕ.-Και ονομάζω ψευδεπίγραφη αυτήν την ελευθερία διακίνησης γιατί αντικειμενικά ευνοεί τις μεγάλες σε μέγεθος,καλά οργανωμένες επιχειρήσεις (της Κεντρικής Ευρώπης), που μπορούν να σχεδιάζουν, να χρηματοδοτούν., να βάζουν στην αλυσίδα παραγωγής και τέλος να προωθούν και τοποθετούν στην αγορά τα παραγόμενα από αυτές προϊόντα αντί των περιορισμένων δυνατοτήτων, των πολύ μικρών ή μικρών δικών μας παραγωγικών μονάδων και ελευθέρων παραγωγών.
.Το κέικ,όσο καλά πασπαλισμένο με γλυκιά άχνη και να ήταν, μέσα ήταν δηλητηριασμένο. Οι Ωκεανοί και οι ανοικτές θάλασσες,πάρα την γοητεία τους καταπίνουν τις βάρκες και τα μικρά σκάφη.Όταν οι οικονομίες παραμένουν ανταγωνιστικές μεταξύ τους,επαληθεύεται ως νομοτέλεια η συντριβή του αδυνάτου.Η ιστορία του Δαυίδ και Γολιάθ θα ήταν άγνωστη σ΄εμάς αν ήταν μια καθημερινή ιστορία που επαναλαμβάνονταν συνεχώς.